DE STEENWEG
Wat beduusd en met stramme knieën zette ze voet boven de grond. Voor haar ogen strekte zich een aangename wandel- en fietsweg uit, die zachtjes oplichtte in de schemering, en waaronder de sneltram reed. Ze kon het nog steeds niet bevatten hoe je tegenwoordig met de ondergrondse sneltram hoogst efficiënt op de kop af op veertien minuten van Antwerpen tot in de kolonie kon geraken. Ze had altijd gedroomd van een flatje in de stad, waar ze wat cultuur kon snuiven als ze daar nood aan had. Maar nooit had ze gedacht dat ze daarvoor het vroegere bewakershuis, omringd door de mooie beukenhaag en met de mooie lap grond waarop ze kippen hield en fruit teelde, zou moeten opgeven. Toen de kolonie uiteindelijk toch geen Unesco werelderfgoed was geworden, was haar woning, net als de andere voormalige personeelswoningen, in de jaren 2020 onteigend. Ze maakte nu officieel deel uit van voedselproductielandschap ‘kolonie 5-7’, zo'n 1.000 hectare aan efficiënte voedselproductie volgens de nieuwste technologieën. Maar anders dan in de negentiende eeuw ging het nu niet om grondgebonden productie, maar om insecten, larven, en wat al niet meer, waarvoor de uitgeputte zandgronden van de Kempen geen belemmering vormden. Een groot deel van de woningen was ondertussen afgebroken. De bouwmaterialen waren te kostbaar om niet te recupereren en de grond eronder was nu wat men in het begin van de eeuw nog ‘goud waard’ zou noemen. […]
